Άξιον Εστί

*
Είδα πέρα, μακριά, στην άκρια της ψυχής μου
μυστικά να διαβαίνουνε
φάροι ψηλοί ξωμάχοι Στους γκρεμούς τραβερσωμένα κάστρα
Τ' άστρο της τραμουντάνας Την αγία Μαρίνα με τα δαιμονικά
Και πολύ πιο βαθιά πίσω απ' τα κύματα
στο Νησί με τους κόλπους των ελαιώνων
Μια στιγμή μου εφάνηκε θωρούσα Εκείνον
που το αίμα του έδωσε να σαρκωθώ
τον τραχύ του Αγίου δρόμο ν' ανεβαίνει
μια φοράν ακόμη
Μια φοράν ακόμη
στα νερά της Γέρας ν' ακουμπά τα δάχτυλα
και τα πέντε ν' ανάβουνε χωριά
ο Παπάδος ο Πλακάδος ο Παλαιόκηπος
ο Σκόπελος και ο Μεσαγρός
εξουσία και κλήρος της γενιάς μου
"Αλλά τώρα, είπε, η άλλη σου όψη
ανάγκη ν' ανεβεί στο φως"
και πολύ πριν με το νου μου βάλω
ή σημάδι φωτιάς ή σχήμα τάφου
Κατά κει που δεν έσωνε κανείς να δει
με τα χέρια εμπρός του
σκύβοντας
τα μεγάλα ετοίμασε Κενά στη γη
και στο σώμα του ανθρώπου:
το κενό του Θανάτου για το Βρέφος το Ερχόμενο
το κενό του Φονικού για τη Δικαία Κρίση
το κενό της Θυσίας για την Ίση Ανταπόδοση
το κενό της Ψυχής για την Ευθύνη του Άλλου
Και η Νύχτα πανσές
παλιάς
πριονισμένης από νοσταλγία Σελήνης
με του έρημου μύλου τα χαλάσματα
και την άκακη ευωδιά της κόπρου
πήρε μέρος μέσα μου
Διαστάσεις άλλαξε στα πρόσωπα μοίρασε αλλιώς τα βάρη
Το σκληρό μου σώμα ήταν η άγκυρα
κατεβασμένη μέσα στους ανθρώπους
όπου ήχος άλλος κανείς
μόνο γδούποι γόοι και κοπετοί
και ρωγμές επάνω στην ανάστροφη όψη
Ποιας φυλής ανύπαρχτης ο γόνος να 'μουν
τότε μόνο εννόησα
που η σκέψη του Άλλου
διαγώνια σαν ακμή γυαλιού
και Ορθόν ως πέρα με χάραζε
Είδα μέσα στα σπίτια καθαρά σα να μην ήταν τοίχοι
με το λύχνο στο χέρι να περνούν γερόντισσες
τα χαράκια στο μέτωπο και στο ταβάνι
και άλλοι νέοι με το μουστάκ
πού έζωναν άρματα στη μέση τους
αμίλητοι
δύο δάχτυλα πάνω στη λαβή
εδώ κι αιώνες.
*
"Βλέπεις, είπε, είναι οι Άλλοι
και δε γίνεται Αυτοί χωρίς Εσένα
και δε γίνεται μ' Αυτούς χωρίς, Εσύ
Βλέπεις, είπε, είναι οι Άλλοι
και ανάγκη πάσα να τους αντικρίσεις
η μορφή σου αν θέλεις ανεξάλειπτη να 'ναι
και να μείνει αυτή.
*

-Οδυσσέας Ελύτης
Απόσπασμα από το «Άξιον Εστί»

A Song About Luck...

*
If I ever get lucky mama
Win my train fare home
If I get lucky babe
Win my train fare home
I'm goin' back to the border
Where I'm better known
Oh your calf is hungry mama
Hey baby I believe he needs to suck
Oh your calf is hungry baby
Mama I believe he needs a suck
Oh your milk is turning blue
I believe he's outta luck
*Hey yeah, yeah
*
You know you got me crawlin and the grass grows very high
I'm just gonna keep on crawlin now baby until the day I die
Crawl into your window,
Crawl into your door
Crawl anyway you want now
Baby I'm gonna crawl across your floor
*
Yallah Yallah oh Yallah
*
Well that's all right mama
Baby that's all right for you
Oh that's all right baby
Oh mama that's all right for you
To be low down dirty any old way you do
*
Oh well oh well
*
You know you got me crawlin now babe and the grass grows very high
I'm just gonna keep on crawlin now baby until the day I die
Gonna craw into your window,
Gonna crawl into your door
Gonna crawl anyway you want now
Baby I'm gonna crawl across your floor, crawl across your floor
*

Lyrics by Robert Plant/Adams/Deamer/Baggott/Jones/Thompson

**

Μέχρι σήμερα στα μοναστήρια επιβιώνει η απέχθεια προς τον Ελληνικό Πολιτισμό και τα κλασικά έργα. Ανωτέρω σύγχρονη εικόνα του Αγίου Νικολάου, ο οποίος καταστρέφει ελληνικά γλυπτικά καλλιτεχνήματα.(Μονή Εσφιγμένου, Άγιον Όρος.)
*

Από το Περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ/267, Μάρτιος 2004

Words of Wisdom

*
When the power of love
overcomes the love of power,
the world will know peace.
*

-Jimi Hendrix

Υάκινθος

*
ΥΑΚΙΝΘΟΣ
*

" Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική "
-Οδ. Ελύτης
*

___Όπως ο Υάκινθος στον Μύθο από άνθρωπος έγινε λουλούδι, για να ζει πάντα σε κάποια μορφή, έτσι και η μουσική γλώσσα αυτού του τόπου από κοινό βιώμα, ζωντανό στη λαλιά του καθενός, μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σ' ένα λουλούδι - σαν μια πηγή λαλέουσα - όπου ίσως να μην θέλουν πια όλοι να το καλλιεργήσουν, αλλά όλοι ποθούν να το μυρίσουν, να γευτούν το άρωμά του, γιατί όλοι ξέρουν ότι το λουλούδι αυτό κρύβει κάτι δικό τους, κάτι δικό μας, κάτι απ' το άρωμα του τρόπου του τόπου.
___Η κοινότητα λοιπόν δεν πέθανε. Ζει! Ζει και η γλώσσα της έστω και παραλλαγμένη, ζουν και τα κλαρίνα και οι τραγουδιστές οι άξιοι, και τα μελίσματα και τα φτιασίδια της. Σ' αυτή τη γλώσσα, σ' αυτόν τον τρόπο γράφτηκε η μουσική γι' αυτόν τον δίσκο, έτσι απλά όπως ένας μαντιναδόρος κρητικός φτιάχνει στιχάκια στα Ελληνικά και όχι στα Πορτογαλέζικα.
___Δεν υπερασπίζομαι καμιά εθνοκεντρική Ελληνικότητα, δεν ξέρω αν αυτός ο γλωσσικός τρόπος είναι Ελληνικός, αν έχει τις ρίζες του στο Βυζάντιο ή στην Αρχαία Ελλάδα. Απλώς αυτή είναι η λαλιά της μάνας μας, αυτός, είναι ο τρόπος που μας παραδόθηκε, αυτόν τον απόκρημνο ήχο έφτιαξε το χώμα και το νερό αυτού του τόπου, στην ουσία πέρα από όριο και σύνορα, μια και η λαλιά αυτή είναι σαν μια μουσική Ελληνιστική κοινή - μιλιέται με πολύχρωμες παραλλαγές, από την Τυνησία μέχρι τις Ινδίες, και από τη Ρουμανία μέχρι την Αίγυπτο -.
___Δεν ξέρω τι θα πει folklore, δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει ethnic, ούτε γνωρίζω αν το έντεχνο ύφος προέρχεται αποκλειστικά απ' την Εσπερία και το λαϊκό απ' την Ανατολή.
___Το μόνο που ξέρω είναι ότι η παράδοση που πρωτογνώρισα 9 χρονών παιδάκι κάνοντας δίπλα στον παππού μου τα πρώτα μου βήματα στο κλαρίνο, (μαθαίνοντας τότε μια γλώσσα που ήταν υπό διωγμόν) δεν είναι "η γραία η ανέραστος η ημιθανής και εν αφασία τελούσα" με το σηκωμένο δασκαλίστικο δάκτυλο αλλά ήταν και παραμένει κορίτσι χαρμόλυπο, γεμάτο χυμούς, ολοζώντανο και αγαπητικό, που χορεύει ξυπόλυτο στο χώμα με μια διάθεση να αμαρτάνει και πάλι να μετανοεί, να ερωτεύεται, να εύχεται τη νόμιμη παράβαση για να ζει και να ανασαίνει, μια και καμιά συγκεκριμένη οργανοχρησία, καμιά τυπική ενορχήστρωση ή συγκεκριμένη μουσική μορφολογία δεν εξασφαλίζει την ουσία της (γνώρισα πολλούς γερόλυκους οργανοπαίχτες που και την "Τσιτσόρνια" που έπαιζαν με κλαρίνο, ακορντεόν και κιθάρα, παράδοση ήταν). Τώρα το κοπάδι των λύκων κρύβεται και η γλώσσα που ήταν υπό διωγμόν είναι "ΙΝ" προφανώς λόγω εξωτικολαγνείας.
___Κι όμως ο Αλέξης (που τραγουδά σ' αυτόν το δίσκο 2 κομμάτια) είναι μόλις 26 χρονών και διόλου εξωτικός και παράξενος· απλά τραγουδά όπου τον καλούν, στη μουσική γλώσσα που του δίδαξαν οι Πόντιοι γονείς του, χωρίς τίποτε το καινοφανές, χωρίς καμιά σύζευξη περισπούδαστη Ανατολικοδυτικονότια. Το ίδο και ο Χρήστος, ο ψάλτης, ο οποίος είναι 27 χρονών και ψάλλει (με πολύχρονη μαθητεία στο Άγιον Όρος), στον τρόπο τον έντεχνο, τον Ελληνικό, τον αρχοντικό, τον κοσμοπολίτικο. Και οι δύο λοιπόν αυτοί όπως και οι υπόλοιποι μουσικοί, από προφορική συνέχεια καρδιάς μαθημένοι, αποτελούν τα πρόσωπα (όχι τα άτομα) που καταδεικνύουν του λόγου το αληθές, την βιωμένη δηλαδή ζωντανή μουσική λαλιά, την διόλου απόμακρη ή ξένη, που στην ουσία υπάρχει για να διακονεί την αγαπητική κοινωνία των προσώπων, δηλαδή του Λόγου το α-ληθές.
___Από αυτήν την αγαπητική κοινωνία των προσώπων πηγάζει και ο Υάκινθος χωρίς να νομίζει ότι φέρει τίτλο παράδοσης σήμερα (κάτι τέτοιο θα ήταν ουτοπικό άλλωστε). Εκείνος στέκεται στην προσωπική ματιά, στην προσωπική δημιουργία, αντλώντας απ' τις αισθήσεις και το ζωντανό βίωμα, και απλώς αγαπάει να σταλάζει ήχους που να τους επιτρέπει το Φως, ο Ήλιος και η Τρέλα αυτού του τόπου, λαχταρώντας συνάμα την "έννομον παράβασιν" τη ζωοποιό για να δροσίζεται και να ποτίζεται.
___Το περιβόλι ανθεί λοιπόν, η γλώσσα είναι ζωντανή, τα πρόσωπα ζουν την αλήθεια τους τραγουδώντας την αγάπη, τον έρωτα, το κλάμα, τη χαρά, τη λύπη μέσα απ' τον κόμπο που φτάνει στον λαιμό σ' εκείνο το ωχ ή το αμάν, το ζεστό το καταδικό μας, στη γλώσσα του Σαμπάχ και του Χιτζάζ ή του πλαγίου του Β΄ ήχου, των δρόμων και των μακαμιών, που καθώς φαίνεται τα κατοπινά χρόνια θα μας φανεί χρειαζούμενη ή ίσως και θεραπευτική...
*
*

Η Γιορτή
*
(θύμηση από τις πρωινές εκστατικές ώρες των πανηγυριών)

*

Δεκατέσσερις ώρες να φυσάς κλαρίνο
το οινόπνευμα να εξατμίζεται μέσα του και μέσα σου.
Έρωτας στη σκόνη,
ο χορός ανυψώνεται, οι αλήθειες τώρα λέγονται,
όλοι τις ξέρουν, όλοι τις ήξεραν,
μόνο που πρέπει κάποιος να τις τραγουδήσει.
Εκείνοι θα του πουν
και αυτός θα κρυφακούσει τη γη κι εκείνους μαζί
και θα επιστρέψει το πρόσφορο
στην κοινή ΓΙΟΡΤΗ στην χαρά των ΟΛΩΝ.
*

-Μάνος Αχαλινωτόπουλος
Πρόλογος από τον δίσκο "Υάκινθος" του 1998