Αυτή η αφορμή... Οι σκέψεις δικές σας...

*

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο αποφυλακισμένος Χριστόφορος Κολόμβος ζητάει από την βασίλισσα Ιζαμπέλ να επιστρέψει για μια τελευταία φορά στον Νέο Κόσμο.

Βγαίνοντας από την συνάντηση σταματάει τον αυλικό Σάντσεζ και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:

Σ: Είστε ένας ονειροπόλος.
Χ.Κ.: Κοιτάξτε εκεί έξω. Τι βλέπετε;
Σ: Βλέπω πύργους. Βλέπω παλάτια, βλέπω καμπαναριά. Βλέπω πολιτισμό. Και βλέπω μυτερές κορυφές που φτάνουν στον ουρανό!
Χ.Κ.: Όλα αυτά έγιναν από ανθρώπους σαν κι εμένα. Όσο καιρό κι αν ζήσεις, ένα πράγμα δε θ΄αλλάξει ανάμεσά μας. Εγώ το έκανα, όχι εσύ.

Τελειώνοντας η ταινία ο Χριστόφορος Κολόμβος αναπολεί με δάκρυα το πρώτο εκείνο ταξίδι.

"Life has more imagination than we carry in our dreams....."

*

Αυτό που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι κάτι κακό. Κάθε άλλο. Η άγνωστη και σκοτεινή πλευρά του είναι αυτή που μας φοβίζει και μας παρακινεί να το παραμερίσουμε. Όμως μόνο όταν γνωρίζεις και κατανοείς κάτι πραγματικά δύσκολο, τότε μόνο νιώθεις την ικανοποίηση και την χαρά της γνώσης. Τότε βιώνεις πραγματικά την εμπειρία. Τα εύκολα είναι βαρετά και πολλές φορές πίσω από μια τεράστια πολυπλοκότητα βρίσκεται κάτι εύκολο και φτηνό. Τα απλά πράγματα είναι τα δύσκολα. Όπως λέει και ο Αριστείδης Χαιρέτης ή "Γιαλάφτης": "Όλα τα σπουδαία πράγματα είναι χαμηλά. Στα λίγα μέσα είναι τα πολλά."

*