Αυτό ήρθε και θα μείνει...

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Photoshop Tutorial (Παράλια της Μικράς Ασίας... όπως φάνηκαν ένα απόγευμα από τον Αφάλωνα)

*
Αυτή είναι η αρχική φωτογραφία...
*
*
Λεπτομέρεια όπου φαίνονται τα παράλια...
*
*
Τελική Φωτογραφία...
**
Λεπτομέρεια όπου φαίνονται τα φώτα των παραλίων...
*
*
Πατήστε εδώ
για να τη δείτε σε μεγάλο μέγεθος...
Όλα είναι μια απλή ιδέα, μια σύλληψη την ώρα που πατάς το κουμπί της ψηφιακής. Η τέχνη έγκειται στην εικόνα που σχεδιάζεις στο μυαλό σου τη στιγμή που τραβάς ήδη την φωτογραφία... Το Photoshop κάνει τα υπόλοιπα...

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Kyrgyzstan

**
An Orthodox priest pours water on a believer as part of celebrations of the Epiphany holiday 90km outside of Bishkek in Sosnovka on January 19, 2009. (VYACHESLAV OSELEDKO/AFP/Getty Images). Kyrgyzstan

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

There 's no Devil, there 's only God when he 's drunk...

*
Μακραίνει ο χρόνος,
μακραίνεις.
Η εικόνα σου ασάλευτη
στο μέσα τοίχο.
*
Ακούω.
Κάτι ραγίζει
στο ξύλο, στο τζάμι,
στον καθρέφτη.
*
Όταν συναντηθούμε πάλι
Θα’ μαστε οι ίδιοι;
*

Γιάννης Ρίτσος, Ερωτικά
*

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

Mrs. Christodoulou aka Monika

Την Παρασκευή θα ακούσουμε για άλλη μια φορά και αυτό...
*
Why?
Tell me, why?
You don't call me anymore
Don't you want me anymore?
*
Black
It's all black
It's the colour of my heart
It's the colour of my eyes
*
But I'm here
Yes I'm here
Everybody seems to mean so much
Everybody seems to think I'm fine
*
Late
It's too late
I am punishing myself
By admitting it's too late
*
Laugh
You may laugh
You can laugh at me for days
You may spit me if you want
*
But I'm here
I'm still here
Everybody seems to mean so much
Everybody seems to think I'm fine
*
Look at me
There were more to see
There were more to be proud of...
*
Για όλους αυτούς που κοιτάνε μακριά, πιο μακριά, πιο ψηλά, που παραμερίζουν εγωισμούς και ιδέες, προκειμένου να ζήσουν τις πραγματικές αλλαγές την στιγμή που εξελίσσονται. Σας τα έχω πρήξει με τις αφιερώσεις αλλά εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε από το κόσμο, τραγουδάμε για να σμίξουμε το κόσμο...
*
http://www.youtube.com/watch?v=SAgvnfOmpoM&feature=related


Και λίγη ποίηση... (Θάλασσα Πικροθάλασσα)

*
Ακούγωντας το παρακάτω τραγούδι και σερφάροντας βρήκα αυτό το ωραίο μικρό άρθρο:
*
http://www.youtube.com/watch?v=vjaAY39nJK4
*
Θε μου πόσο παράξενοι
είν’ οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
και γελαστοί οι ανθρώποι… 

*
Μέσα από έναν απλό στίχο, ο Δημήτρης Αποστολάκης (των Χαϊνηδων) αποδίδει καταπληκτικά το ελληνικό / ηρακλείτειο συναμφότερον της χαράς και της πίκρας. Οι άνθρωποι αυτού του τόπου μπορούν να είναι γελαστοί ακριβώς γιατί καταφέρνουν και εναποθέτουν το πλεόνασμα της ενθαδικής πικρίας μέσα στη λαϊκή τους τέχνη - και πρώτ’ απ’ όλα στο τραγούδι τους. Η μέθεξη στο θλιμμένο τραγούδι λειτουργεί ως η τέλεια θεραπεία, ώστε να επουλώσει η ψυχή της πληγές της και να συνεχίσει να κινείται ελεύθερα στις αμμουδιές της ευφροσύνης.
*
Ας μη ξεχνάμε πως το τραγούδι δεν είναι παρά η πυρηνική, η στοιχειώδης θεατρική πράξη. Παίζοντας (υποδυόμενος, τραγουδώντας) ο μεσογειακός Έλληνας αφήνει εκεί μέσα το σκοτάδι του, το ξορκίζει, το φυλακίζει, καθώς το επικαλείται - για να αναδυθεί ευθύς αμέσως στο φως και να συντονιστεί ξανά με τον Αρχηγό Ήλιο.
*
Υποθέτω πως για πολλούς τα παραπάνω φαντάζουν αλαμπουρνέζικα. Βλέπετε, ο μεσογειακός μας φαινότυπος δε μπορεί να εκδηλωθεί μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών, ούτε στις νυχτερινές βαρβαροπραξίες μαζανθρώπων, με αφασικές μουσικές. Εκεί ντρεσσάρονται αποκλειστικά αγέλαστα υβρίδια, με τη θλίψη της απουσίας του φωτός να κυριαρχεί - και τη χαρά σε μόνιμη απώθηση.
*
Ωστόσο, ο Ήλιος εξακολουθεί να ανατέλλει κάθε πρωί - και να διατρέχει, πυρφόρος αθλητής, τον ουρανό.
*
http://zervaspanos.wordpress.com/2008/09/01/path_of_the_sun/
*
Και όπως λέει και ένα τραγούδι από το Μεσότοπο της Μυτιλήνης,
*
Οι μερακλήδες τό 'χουνε,
να 'ναι πάντα θλιμμένοι
να 'ναι στα χείλη γελαστοί,
μα στη καρδιά καμμένοι.

*

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Αμανέδες από τη Μικρά Ασία και τη Μυτιλήνη

*
Μήπως νομίζεις άνθρωπε
με τα βουνά θα ζήσεις
και πλούτη ατελείωτα
γυρεύεις ν' αποκτήσεις
*
Πολλές φωτιές με κυνηγούν
μα μια με κοντοφτάνει
και να τη σβήσω δεν μπορώ
κι αυτή θα μ' αποθάνει
*
Οταν πεθάνω ήλιε μου
θέλω να σκοτεινιάσεις
κι οταν με ταφιάζουνε
σβήσε και μην ανάψεις
*
Με τις θλιμμένες τις καρδιές
βρίσκεται και η δική μου
γιατί και γω δε γνώρισα
χαρά μεσ' τη ζωή μου
*
Είχα λεφτά και τα 'φαγα
κι οι φίλοι μ' αρνηθήκαν
τώρα που τα ξανάπιασα
ήρθανε και με βρήκαν
*
Βασανισμένο μου κορμί
πέθανε να γλιτώσεις
και μάζεψε τα βάσανα
στο χάρο να τα δώσεις
*
Ω παναγιά τα πράγματα
πως είναι πως γυρίζουν
άλλοι να θρέφουν τα πουλιά
κι άλλοι τα περιορίζουν
*
Αφού υπάρχει θάνατος
και το κορμί θα λιώσει
τι να την κάνω τη ζωή
κι αν είναι κι άλλη τόση
*
Να τανε και να πέθαινα
το Σάββατο το βράδυ
και να με κατεβάζουνε
την Κυριακή στον Άδη
*
Όταν πεθάνω μην με κλαις
γιατι είμαι αποθαμένος
κλάψε με τώρα ζωντανό
που μαι αρφανό και ξένο
*
Αν δεις πουλί μου και έρχονται
σύννεφα μαυρισμένα
είναι δικά μου βάσανα
και τα χω σκορπισμένα

*

http://www.youtube.com/watch?v=VH_1uYLYnMk

Όσο περισσότερο το φως, τόσο πιο έντονες οι σκιές...

*

Many questions have been asked through many generations

Why poor people have the bluesand poor people have the blues because
so long they have tried to achieve freedom destress and quality and yet until today
success seemed to be a distance away
and these are some of the ways they have tried

*
Some they march while some stand still
some they die while others live
some they laugh while some they cry
some hang on some pass by
with all these things in a poor man's mind
he got to have the blues he can't leave behind
*
some are high and some are low
some are sure and some don't know
some are weak and some are strong
some are here and some are gone
with all these things in a poor man's mind
he got to have the blues he can't leave behind
*

Willie Dixon

*

http://www.youtube.com/watch?v=F1FCnI2ua2U

*

Αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους που αγωνίζονται για ένα καλύτερο κόσμο, που δεν κρύβονται, που δεν μισούν, που δεν σκύβουν το κεφάλι, που σηκώνουν τους σταυρούς και των άλλων, που νοιάζονται, που υπάρχουν για λίγες στιγμές αλλά χαράζουν την αιωνιότητα, που ξέρουν να αγαπάνε, που δεν κρατάνε τίποτα για τον εαυτό τους, που κοιτούν αυτό το κόσμο κάθε στιγμή σαν να ήταν η τελευταία, που δεν ματαιοδοξούν, που δεν παραπονιούνται για τη ροή των πραγμάτων, που κάνουν λάθη, που ξεσηκώνονται, που αδικούνται, που υπομένουν, που ελπίζουν, που νιώθουν. Εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους εκείνους που οι συνθήκες της ζωής τους, τους ανάγκασαν να αφήσουν τους τόπους τους, μέρη που είχαν ένα κόσμο ήδη χτισμένο και έτοιμο και να ξαναχτίσουν ένα καινούργιο από την αρχή, μόνοι τους, με όνειρα ακριβά και επίπονα. Willie Dixon is the bluesman...

*

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Quote...

Οι συγγραφείς είναι οι μηχανικοί της ψυχής...