Περί μέθης

• Πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι. Από κρασί, ποίηση ή αρετή. Όπως προτιμάτε!

• Στο άκουσμα του: «Θεέ μου, τί έπαθε!" που ξεστομίζουν οι νηφάλιοι αντικρίζοντας το μεθυσμένο, η απάντηση πρέπει να είναι σοφή: "ήπιε". Σε αόριστο. Δεν έχει σημασία πόσο, τί, ούτε βέβαια που. Το μόνο που λογαριάζεται είναι ο χρόνος και ο ύπνος. Αν ένας πρόχειρος ορισμός του ζωντανού είναι ότι ζει και (ακόμα!) δεν πέθανε, του μεθυσμένου είναι ότι ήπιε και (ακόμα!) δεν κοιμήθηκε.
  

• Έτσι, αν ρωτήσουμε: ποιος μιλάει μέσα από το στόμα του μεθυσμένου, το πνεύμα ή το οινόπνευμα; η απάντηση είναι απλή - πρόκειται για το ίδιο πράγμα.

• Η κοινωνική θέση, το όνομα, οι χρονολογίες, τα γεγονότα δεν είναι παρά συμβάσεις, που μαζί τους παίζει η τύχη. Τερπνές συμπτώσεις κάτω από ένα σιδερένιο ουρανό. Όσο κι αν πιστεύεται γενικά ότι καθένας είναι παιδί του αιώνα του, στην ουσία είναι θετό παιδί και για την ακρίβεια κοιλάρφανο. Ως ύπαρξη, ο μέσα και ένας άνθρωπος δεν στεγάζεται σε κανέναν αιώνα, αγωνιά και περιμένει τη σειρά του.
  

• Κάθε πότος κρύβει μύηση και ως τέτοια απαιτεί μακρόχρονη άσκηση. Θα πρέπει να σβήσουμε από τη μνήμη μας το άχαρο θέαμα των ανθρώπων που υποκύπτουν αμέσως στο αλκοόλ με τα πρώτα ποτήρια. Αυτούς που χάνουν τον κόσμο γύρω τους, ζαλίζονται, εμέσουν, κλαίνε, λιποθυμούν. Σαν το χέρι του παλιού εργάτη, που δε φουσκαλιάζει πιά γιατί έχει τους κάλους του, η πολύχρονη συνήθεια έχει θωρακίσει τον μέθυσο από αυτούς τους κινδύνους. Δεν τον κάνει Σωκράτη. Αντίθετα τον προετοιμάζει για την τελική κατάρρευση, η οποία όμως δεν είναι ανάξια αδιαθεσία, αλλά πανάρχαιος πόνος.
  

• Ο μέθυσος είναι θιασώτης του διαμπάξ. Το τελευταίο ποτήρι δεν προλαβαίνει ποτέ να το πιεί.

• Αλλά η μέθη δεν πρέπει να πέφτει στα χέρια των γυναικών και των εφήβων. Οι γυναίκες μεθάνε μόνο με έρωτα, ενώ η ήβη δεν έχει ικανή υποψία της νύχτας. Οι ευγένειές της έχουν το σφυγμό των θετικών πλευρών της ζωής.
  

• Πας ώσπερ άρτι γεγονώς εκ του ζην απέρχεται. Καθένας - μωρό ή υπέργηρο μωρό - πεθαίνει σα να γεννήθηκε χτες. Μέσα στις ρυτίδες του είναι χτεσινό αυγό. Και σαν αυγό θα σπάσει πάνω στην πέτρα του χρόνου. Αυτό είναι το σκάνδαλο για το οποίο ο πολιτισμός δεν μπορεί να κάνει καμία σωτήρια σκέψη. Το μόνο που γνωρίζει είναι να μη δείχνει το δρόμο, αλλά την απατηλή παράκαμψη, να μην προσφέρει τον ύπνο, αλλά το κρεβάτι, να δίνει βιβλία, όχι την αλήθεια. Ολόκληρος συγκροτεί ένα ζωτικό και μείζον ψεύδος. Και ο ανά τους αιώνας ταξιδιώτης δε βρίσκει που να ξεκουράσει τον ίσκιο του.
  

• «Μπορεί η εξέλιξή μου ως μεγάλου πότη ανάμεσα στους πειρατές των οστράκων να ήταν σταδιακή, όμως ο πραγματικά βαρύς αλκοολισμός ήρθε απότομα και δεν ήταν αποτέλεσμα της επιθυμίας για ποτό, αλλά απόρροια πνευματικής πεποίθησης». Τζακ Λόντον, "Ο Αλκοολικός"
  

*
Αποσπάσματα από το βιβλίο "Περί μέθης" του Κωστή Παπαγιώργη