Νικόλα Καλή Τύχη... κι αέρας στα πανιά σου

*

*

*

Να βάζω ένα στόχο και να πασχίζω να τον ανταμώσω. Που να θέλω να καταλήξει αυτό το ταξίδι; Μα δε θέλω να καταλήξει... Σε τίποτα δεν με γοητεύει, δεν με προκαλεί η κατάληξη, το τέλος. Θέλω -αν είναι δυνατόν- να αφεθώ, σ’ όλη μου τη ζωη, να διασχίζω ένα όνειρο. Από το πιο απλό ως το πιο δύσκολο πράγμα, εκείνο που με συναρπάζει είναι η διαδρομή μέσα στο όνειρο. Δεν με ενδιαφέρει το να φτάνω. Παλιά είχα την τρέλα αυτή. Έφτανα όμως και το απομυθοποιούσα. Το πνεύμα του Νίκου Καζαντζάκη όπως είχε αποτυπωθεί στην φράση ‘φτασε, παιδί μου, εκεί που δεν μπορείς’ καθοδηγεί πάντα την σκέψη μου και χαράζει την πορεία της διαδρομής μου στην επόμενη μέρα. Μια μέρα που την περιμένω με μ’ ένα περίεργο μείγμα μελαγχολίας και λαχτάρας στην καρδιά, χτίζοντας τ’ όνειρο του αύριο, μέσα από τα έντονα συναισθήματα που ένιωσα μόλις χθες.
*
«Όταν ζεις στη θάλασσα, νιώθεις πάντα μικρός, όσο μεγάλος και αν είσαι».

*

- Νικόλας Κακλαμανάκης