Σκίζω λαγκάδια και βουνά, ακρογιαλιές και κάμπους
ρωτώ ποτάμια που κυλούν, τα σύννεφα που τρέχουν
Ρωτώ του κόσμου τα πουλιά, αγρίμια και γεράκια
τσι θάλασσες και τσι στεριές, τ’ άστρα και το φεγγάρι
Του κόσμου τσι θαλασσινούς, μάισσες, χαρτομοίρες
φίλους καινούργιους και παλιούς, περάτες και διαβάτες
στην γειτονιά που κάθουσουν, του κήπου σου τα ρόδα
Μα δεν μου δίνουνε βουλή και ελπίδα μπλιό δεν έχω
μόνο μου δείχνουνε ψηλά τον ήλιο να ρωτήσω
*
Ήλιε, τσι κόσμους που περνάς, τσι κόσμους που διαβαίνεις
που φανερώνεις τα κρυφά σ’ ανατολή και δύση
δώδεκα χρόνια πέρασαν, τα δεκατρία πάνε
απούχα μια παλιά φιλιά, μια μπιστεμένη αγάπη
και δεν την είδα σ’ εκκλησιά, περίπατο να βγαίνει
*
Ερωτόκριτος (τραγουδώντας):
Ήλιε μου πες μου πού δειπνά, πού στρώνει και κοιμάται
που μεροξημερώνεται, κι εμένα δε θυμάται
*
Βιτσέντζος Κορνάρος
1 σχόλιο:
Διαβάζω ξανά και ξανά τα λόγια της, ονειρεύομαι ξυπνητός τη μορφή της, και η σκέψη της περιφέρεται στις ψιχάλες του παράθυρού μου.
Σε ένα φως χλωμό κάνω υποσχέσεις μέσα μου και παίρνω όρκους, κάνω συμβόλαια πραγματικά, συναισθημάτων.
Βλέπω να ξεδιπλώνεται η χαρά στην κοιή μας ζωή, να μου λέει ότι είμαι τα πάντα και εγώ, να χαμογελάω ζεστά.
Ήθελα ένα φιλί της μόνο, να σφραγίσω το όνειρο.
Μα στέλνω εγώ ένα με το αιγαιοπελαγίτικο αεράκι να ανοίξει τα μάτια της χαμογελώντας...
Τί όμορφος που είναι ο έρωτας...
Δημοσίευση σχολίου